Pielgrzym radośnie opuszcza swój namiot, bo spanie na karimacie jest bardzo niewygodne i nie przybliża Go do celu,
Pielgrzym, ponieważ rano jest zimno, zakłada na siebie mnóstwo ubrań z pełną świadomością, że kiedy wzejdzie słońce będzie to wszystko musiał włożyć do małego podręcznego plecaczka i nieść,
Pielgrzym codziennie uczestniczy w Mszy Świętej starając się nie przespać homilii i nosi radość w sercu z przyjęcia Pana Jezusa,
Pielgrzym je śniadanie w marszu, herbatę czerpie kubkiem z garnków ustawionych przy drodze przez gospodarzy lub na pierwszym postoju czerpiąć herbatę z baniek po mleku przygotowanych przez Organizatorów (bawarka podobno jest pyszna),
Pielgrzym śpiewa najgłośniej jak może, nawet jeśli mu słoń nadepnął na ucho,
Pielgrzym na postoju leży i udaje, że nie śpi, a w tym czasie jego stopy wyciągnięte z butów powodują powiększanie się dziury ozonowej,
Pielgrzym pomaga innym braciom, niesie za nich bagaż, przyjmuje pod swój płaszcz,
Pielgrzym na koniec dnia ustawia się w kolejce do służby medycznej w celu opatrzenia ran na stopach (zwłaszcza jeśli całodzienny marsz zweryfikował pogląd pt. "Mam wygodne buty"),
Pielgrzym chętnie kładzie się spać, bo nawet najtwardsza karimata sprawia, że nie trzeba już znajdować się w pozycji wertykalnej.
